Dao - szabla - tym pojęciem określano różne typy oręża o jednostronnym ostrzu. Szable należały do grona czterech podstawowych broni chińskich i często były określana mianem "generała wszystkich broni". Od okresu dynastii Ming szable praktycznie zupełnie zastąpiły miecze jako standardowa broń wojska. 

Rys. 1: Budowa szabli chińskiej na przykładzie Hanwei Practical Dao

Części chińskiej szabli:  

daoshen – (w dosłownym tłumaczeniu: "ciało szabli") głownia, w której wyróżnia się trzy części: sztych, część środkową oraz zastawę  

feng – koniec ostrza  

gu – część głowni między brzegiem a grzbietem 

hushou – garda 

bing - uchwyt 

ren – krawędź tnąca (ostrze) 

bingtou - głowica  

daoqiao - pochwa  

Wyważenie: 

Wyważenie szabli zależało w dużej mierze od jej typu (czyli od szerokości głowni i stopnia jej krzywizny).

W szablach o węższej głowni (np.yanmaodao, liuyedao) środek ciężkości był położony zwykle podobnie jak w mieczach jian lub tylko nieznacznie dalej (ok. 15 cm od gardy). W szablach o szerokiej, ciężkiej głowni typu niuweidao, które nigdy nie były używane przez wojsko, a więc nie podlegały militarnym regulacjom, położenie środka ciężkości nie było wyraźnie ustalone (mogło to być nawet do 20 cm od gardy).

Oprócz krzywizny i długości głowni na wyważenie wpływało także rozłożenie masy, które było zależne od profilu w przekroju poprzecznym, stopnia zwężenia się głowni oraz obecności zbrocza lub bruzd.

Głownie: 

Głownie chińskich szabli nie miały nic wspólnego z cienkimi i wiotkimi szablami, znanymi ze współczesnych pokazów wushu. W rzeczywistości szable dao miały bardzo solidną konstrukcję. Były podstawową bronią wojskową, więc musiały wytrzymać starcia z innymi ostrzami,  drzewcami włóczni oraz zbroją.

Pierwsze szable, podobnie jak miecze, były kute z brązu i pojawiły się w okresie dynastii Qin i we wczesnej dynastii Han. Do końca tego okresu żelazo i stal praktycznie zupełnie zastąpiły brąz.

Podobnie jak w przypadku mieczy, głownie szabli kuto warstwowo, stosowano metody łączenia różnych rodzajów stali (z chińskiego: jiagang) oraz hartowanie różnicowe. Tymi sposobami poprawiano jakość stali, podnosząc jej twardości i wytrzymałość. 

Rys. 2: Charakterystyczny wzór na powierzchni głowni szabli kutej metodą warstwową

str. 2